Soms is het hartverwarmend te lezen dat iemand zich laat gelden als weldoener en idealist. Je denkt dan, zo’n leven zou ik ook moeten leiden. Op de Belgische televisie was ooit een interview met Bob, inmiddels Sir Bob Geldof. Een muzikant uit het ierse Dublin, die niet onverdienstelijke hitjes had met zijn Boom Town Rats. We spreken dan over de Punktijd, die goddank grotendeels aan mij voorbij is gegaan. Zijn titel dankt sir Bob aan zijn inspanningen voor hongerend Afrika. In een gloedvol betoog meldt Bob wat het verschil is tussen persoonlijke-, gemeenschappelijke en politieke betrokkenheid bij de Afrikaanse nachtmerrie.
Dit verschil drukt zich uit in Britse Ponden als volgt: 4 miljoen, staande tot 200 miljoen, respectievelijk staande tot 200 biljoen. Anders gezegd zo verhouden zich Band Aid, Life Aid en Life 8 tot elkaar. De laatste Life 8 had als resultaat een bijeenkomst van de grote 8 waarin werd afgesproken dat op een termijn van vele jaren schulden van Afrikaanse landen worden kwijtgescholden en opleiding en gezondheidszorg worden gestimuleerd, als gezegd ter waarde van 200 biljoen pond. Geen gek resultaat voor een popster die als jongen in Dublin al soepmaaltijden organiseerde voor de armen. Het was een overigens prachtig interview en was het daarbij gebleven dan zou ik gedacht hebben dat deze man zeer tevreden zou kunnen zijn met een welbesteed leven. Blijkbaar is er altijd een keerzijde aan succes. Er is altijd de depressie, de persoonlijke tragedie en de onbedoelde slachtoffers van een levenswijze die dat met zich meebrengt. Zo ook bij sir Bob.. De persoonlijke depressie als je muziek geen succes meer heeft door je Moeder Theresa image, De tragedie als je vrouw je verlaat voor een andere popster, die zich vervolgens verhangt in een hotelkamer. De tragedie wanneer diezelfde vrouw en moeder van je drie kinderen in haar eigen braaksel stikt door heroïne gebruik. Ineens leek het me niet meer zo leuk zo’n leven, al is mijn respect er niet minder om.