Ik heb onmetelijk respect voor diegenen die in weerwil van de klaarblijkelijke zinloosheid van hun pogingen blijven proberen mensen te helpen inzien hoe verschrikkelijk dom ze kletsen.
Inzicht komt alleen door bewustzijn, en dat is zelfactiverend ondermeer door open te staan voor de werkelijkheid en oude en nieuwe feiten tot je te nemen. Als de geest al enigszins aan het schemeren is wordt het alleen maar donkerder en nooit lichter. Men vervalt in cirkelredeneringen en loze beschuldigingen. De duisternis heeft nu eenmaal geen begrip van licht. Een van de mooie omschrijvingen van dit principe vinden we in Jacob Lorber’s 10 delige John, the great Gospel. Hij zegt zoiets als: toen het licht op aarde was herkende niemand het. En verder: als men dan het licht aanschouwt is men eerst in een soort extase, om daarna te vervallen in nederigheid. En juist hierdoor wordt men weer in de duisternis getrokken. Men keert zich af van het licht. Kortom hopeloze missie en wachten maar op gunstige ontwikkelingen in de evolutie. Al gaat dat wel miljoenen jaren langzamer dan jezelf ontwikkelen in dit leven.