Mijn slokdarm onderzoek naar aanleiding van slikklachten verliep moeizaam, ik moest rechtop zitten op de rand van de onderzoekstafel. Bij zo’n onderzoek nemen ze gelijk even de maag en en een stuk darm mee op de speurtocht naar de bron van het ongerief.

Ik dacht dat men een bescheiden slangetje zou gebruiken maar in plaats daarvan leek het wel de afvoerslang van mijn wasmachine. Is even vervelend meneer… zei de arts,  nou het was niet even. Ja, meneer, de passage maag-darm was iets lastiger te vinden, sprak de arts terwijl ik me al kokhalzend afvroeg waarom je toch niet vaker ergens hoort of leest hoe vreselijk dit onderzoek is. Ik heb de volle 5 minuten zitten kreunen en boeren. Men was zeer ontdaan van mijn geluiden en vroeg zelfs of het niet iets minder luid kon. Terug in de wachtkamer, tegen mijn vrouw zei ik dat dit het ergste onderzoek was wat ik ooit had meegemaakt. De patienten in de wachtruimte zag je verstijven. Kom  zei ze, we gaan. ik knipoogde naar de patienten naast ons, “”was een makkie hoor”, zei ik. Een zuur lachje volgde.